Ik weet nog dat ik na mijn eindexamen mijn wiskundeleraar met grote vragende ogen aankeek wanneer ik hem in de gang tegenkwam. Ik probeerde uit alle macht iets uit zijn blik op te maken: een drie of een zeven? Wiskunde was mijn slechtste vak en het spande erom of ik het ging halen. Hij grinnikte wat en liep zwijgzaam door. Om mezelf geen illusies te maken, besloot ik dat het stomme gegrinnik van mijn wiskundeleraar een drie betekende.
Iedereen die lesgeeft aan een examenklas heeft, net als de examenleerlingen zelf, vaak wat last van prestatiedruk. Je wil ervoor zorgen dat jouw leerlingen tijdens de examens goed beslagen ten ijs komen. Daar werk je samen naartoe. Het is belangrijk dat de leerlingen vertrouwen hebben in jou als leerkracht en vice versa. Als ze dan in hun examenbankjes zitten, heb je jouw taak volbracht. Je zou misschien het liefst even in een heerlijke luie stoel wegdromen, maar al gauw word je wakker en weet je dat je nog iets belangrijks te doen staat: het werk nakijken. Als leerkracht vond ik nakijken nooit het leukste werk, maar van elke taak kun je iets maken. Hierbij wat ideeën:
Als advies wil ik graag meegeven om thuis alvast je meest neutrale blik te oefenen. Doe het gewoon voor de spiegel. Uitdrukkingsloos is het streven. Makkelijk is het niet, maar zo zullen je leerlingen het cijfer in elk geval niet van je gezicht kunnen aflezen.
Nadat mijn examenuitslag bekend was, kwam ik mijn wiskundeleraar in de gang tegen. Hij straalde en ik straalde net zo hard terug. Geen onduidelijk gegrinnik meer. Het was geen drie en ook geen zeven. We konden het nauwelijks geloven. Het was een 7,4 en we voelden ons beiden geslaagd.
Voor een betere werking van onze platforms en om je relevantere informatie te kunnen tonen, gebruiken we cookies en soortgelijke technologieën, zowel van KlasseStudent als van derden. Voor meer info ga naar Cookie Statement